باید ها و نبایدهای درخواست حسابدار

بنابراین، چه گزینه هایی برای تغییر رفتار ما با هزینه های مالیاتی وجود دارد؟

گسترش پایه مالیاتی و اخذ مالیات از همه اشکال درآمد با نرخ یکسان - یعنی بسته شدن هزینه های مالیاتی - عموماً جهت درستی برای اصلاح مالیات است و چیزهای زیادی برای ارائه دارد. با حذف نیاز به انتخاب بر اساس ملاحظات مالیاتی، کارایی را افزایش می دهد. با پخش نکردن موارد دلخواه در منابع مختلف یا استفاده از درآمد، عدالت را بهبود می بخشد. با کاهش تعداد تمایزات مصنوعی بین مالیات دهندگان، مالیات ها را ساده می کند. اصلاح مخارج مالیاتی درآمدها را به روشی پیشرو و کارآمد افزایش می دهد که بالفعل هزینه های دولت را کاهش می دهد، بنابراین می تواند برای محافظه کاران و لیبرال ها جذاب باشد.

محدود کردن هزینه های مالیاتی

یک رویکرد برای اصلاح مخارج مالیاتی این است که مخارج مالیاتی یک فرد را به صورت دلار یا درصدی از درآمد محدود کنیم. میت رامنی در طول مبارزات انتخاباتی ریاست‌جمهوری خود در سال 2012، سقف‌های مختلفی را برای کسرهای جزئی از جمله 17000 دلار، 25000 دلار و 50000 دلار پیشنهاد کرد. از طرف دیگر، Feldstein، Feenberg و MacGuineas (2011) سقفی معادل 2% از درآمد ناخالص تعدیل شده مالیات دهندگان (AGI) برای تمام مخارج مالیاتی پیشنهاد کردند. محدود کردن کسرهای کلی دارای این مزیت سیاسی است که به صراحت هیچ یارانه خاصی را محدود نمی کند، اما همچنین به این معنی است که کمک های خیریه - "اختیاری ترین" جزء کسورات جزئی - احتمالاً بیشترین تأثیر را خواهد داشت. علاوه بر این، به ناچار سؤالاتی مطرح می شود که کدام هزینه های مالیاتی باید در سقف گنجانده شود.